Binckbank tour

Een heerlijke zonnige dag. Even op en neer gelopen naar de Boskantse weg, alwaar de Binckbank tour voorbij zou komen gereden. Het duurde echter nog geruime tijd voor de eerste motorrijder de kopgroep aankondigde. Tot die tijd bleef ik staan wachten achter de rotonde bij café de Vriendschap.

Daar verzamelde zich steeds meer mensen op de terrassen en de aan de kant van de weg, gewapend met stoeltjes, camera’s (die van mij had ik thuis gelaten) en telefoons om de voorbij snellende fietsers goed te kunnen bekijken en vast te kunnen leggen.

Ik raakte in gesprek met een man die duidelijk een wielerfanaat was. Hij vertelde over de ronde en de wielerrenners die er aan mee reden.

‘Je moet wel goed opletten als ze voorbij komen geflitst, die mannen rijden zo snel die remmen echt niet af voor een rotonde. Hoe laat zouden ze hier precies voorbij komen? Ik had ze eerlijk gezegd allang verwacht.’ Het was iets over half 2 en er was nog geen motorrijder of wielrenner te zien. Een enkele amateur op een racefiets, die in de tegenovergestelde richting aan kwam rijden, van zijn fiets afstapte en zich bij het aangroeiende publiek langs de weg voegde.

‘Gisteren ook gekeken naar het wielrennen?’ Nee, gisteren niet gekeken, ik wist dat er een ronde op was omdat ik toevallig mijn vader gisteren aan de lijn had gehad en hij de tv aan had staan om de renners te zien rijden, anders had ik er niks vanaf geweten.

‘Van het weekend hebben ook de dames goed gepresteerd. Al hoor je daar maar weinig van. Zaterdag hadden ze zelfs nog een wedstrijd gewonnen. Het Ek in het Deense Herning werd gewonnen door Marianne Vos. En daar hoor je bijna niks van. Ik geloof dat ze amper 12 minuten in beeld is geweest . Als het een man was geweest dan werd de hele wedstrijd uitgezonden. Dat is met het voetbal al niet anders. Bij de mannen gaan er miljoenen in om, terwijl je pas sinds dit jaar voor het eerst een hele wedstrijd van het vrouwenvoetbal op televisie hebt gezien.’

‘Puur een kwestie van vraag en aanbod.’

‘Ja,’ knikte hij, ‘Maar het blijft een beetje apart dat er zoveel aandacht is voor de mannensport, terwijl de vrouwen er zeker niet voor onder doen. Neem nou het zwemmen, omdat de mannen niet presteren zenden ze de vrouwen uit, anders waren ze nog niet eens aan bod gekomen.’

Via de sport kwamen we uit bij het café en dat het terras nu weer eens lekker vol zat met fietsers.

‘Normaal is het bijna niks te doen, maar met al die wielerfanaten en de hobbyfietsers is er eindelijk weer wat te beleven. Maar het is er niet meer wat het geweest is, en dat is jammer.’

Bij de Sonnemansdriehoek was er aardig wat aanloop van wandelaars en passerende fietsers. Zelfs Theo Sonnemans zelf kwam nog een kijkje nemen met zijn mesje in de hand, om een praatje te maken met de aanwezige mensen en ook nog wat nieuwe kunst in een boom te kerven.

‘Die mens komt ook weer precies op het juiste moment een kijkje nemen, hij weet dat er meer volk op zo’n wielerronde afkomt en dat hij dan weer meer bekijks heeft. Hij staat graag in de belangstelling.’

‘Het is toch juist mooi dat hij zo bezig kan zijn. Zijn passie uitvoeren en er ook nog eens uitvoerig over vertellen. Hij heeft ook altijd wat te zeggen als je hem aanspreek,.’ zei ik, om hem te verdedigen.

‘Ja, hij vertelt genoeg.’

‘Maar wel zinnige dingen.’ Voegde ik er aan toe.

‘Das waar. Bij boomkwekerij van den Berk nemen ze hem geregeld mee op shows, zodat hij daar ter plekken houtkunst kan maken. ‘

Ik keek naar de man, met zijn lange blonde bijna grijze baard, die aan de overkant van de weg met zijn mesje in zijn hand kleine sneetjes in de boomstronk aan het maken was. Hij leek geheel in zijn element tussen de bomen en de mensen op de bankjes die als toevallige toeschouwers toe keken naar hoe hij nieuwe kunst creëerde. Een drietal vrouwtjes dat zo een tijdje met Theo had staan praten kwamen wat later enthousiast onze kant op gefietst. ‘Hij is de kunstenaar!‘ riepen ze ons vol bewondering toe. We keken elkaar veel betekend aan. Ja, dat is de kunstenaar van Boskant.

Inmiddels verzamelde zich steeds meer mensen rond de rotonde, wat weer de nodige vragen opriep bij passerende fietsers. ‘Is hier wat te doen?’

‘Er komt dadelijk een wielerronde voorbij, de Binckbank ronde, vroeger was dat de Ronde van Nederland.’

‘Oh, waar komen ze vandaan?’

‘Van die kant, als je daar heen rijdt komen ze je tegemoet.’ De man die achter mij stond wees naar rechts.

Ze stapten weer op hun fietsen en vertrokken richting Best.

Naast ons kwam nog een man staan, hij droeg een keycord om zijn nek met Philips erop en tuurde constant op mijn mobiele telefoon.

‘Ze zouden hier toch elke moment moeten zijn, ze lopen achter op schema. Ik heb net nog een berichtje gestuurd naar ons andere mannetje in Best, maar ik heb nog geen bericht terug gehad.’

‘En jij bent van de organisatie?’ vroeg ik.

‘Nee, ik zit wel in het bestuur van de wielervereniging in Schijndel (ik meen tenminste dat hij dat zei), maar heb niets met deze ronde van doen. Er rijden wel enkele renners van onze club mee.’

Hij bleef onafgebroken op zijn mobieltje staren.

‘Nou, de groep is al opgesplitst. Hij bestaat nu uit een kopgroep en een peloton die twee minuten uit elkaar liggen. Mooi, dan kunnen we wat langer blijven staan, anders komen ze echt binnen een paar seconden voorbij geflitst. Die mannen stoppen nergens voor.’

De eerste motorrijders met gele hesjes kwamen al in zicht.

‘Kijk daar heb je de eerste leden van de organisatie. Nu gaan ze de wegen afsluiten. Dat is op zich al een hele organisatie, je hebt veel motorrijders nodig om alle wegen af te sluiten voor verkeer.’

De ene na de andere motorrijder met geel hesje kwam aangereden, en al weldra werden auto’s die zich nog op de weg bevonden van de Boskantseweg afgestuurd, waardoor het er in rap tempo steeds leger werd. Het geweld kon beginnen.

Onder de wielrenners bevonden zich veel bekende waaronder toppers als Peter Sagan, Ton Doumolin maar ook Niki Terpstra, Philip Gilbert, Tim Wellens, Andre Greipel, Greg van Avermaet en Dylan Groenewegen. In rap tempo kwamen ze aan ons voorbij gereden. Je hoorde het zoeven van de dunne bandjes op het asfalt, zag de gespannen gezichten van de rijders die onder het geklap van het toegestroomde publiek voorbijflitsten. Achtervolgd door het peloton, een grote groep wielrenners die aan weerskanten van de rotonde aan ons voorbij kwamen gereden, gevolgd door een lange stoet verzorgers en spiksplinternieuwe wagens van de sponsors met tientallen fietsen op het dak. En voor dat je het in de gaten had was het weer voorbij, liepen de toegestroomde mensen weer terug naar hun huis, auto of fiets en was de rust weer terug gekeerd.

De tour reed nog verder naar Venray.