Oktober 2013

Ilse kijkt terug op haar huwelijk met Geert, maar is het wel echt zo mooi als ze zich kan herinneren?

Oktober 2013

‘Wat deed die politiewagen hier voor het huis?’ Geert was eerder thuisgekomen van het werk. De agenten hadden me net thuis afgezet met al mijn boodschappen, toen hij met zijn auto aan kwam gereden.

‘Ze waren zo vriendelijk om mij naar huis te brengen. Ik kon namelijk zelf niet meer naar huis komen, ik ben met mijn knieën keihard tegen het dashboardkastje aangevlogen.’

Geert sloeg bezorgd zijn armen om me heen. ‘Oei, dat is pijnlijk. Ben je al bij de dokter geweest?’

‘Nee, nog niet, maar ik wilde ze net op gaan bellen. Ik moet trouwens ook vervoer hebben, want zo kan ik niet fietsen, mijn knieën worden helemaal dik.’

Gelukkig konden we meteen terecht bij de huisarts die al snel tot de conclusie kwam dat mijn knieën flink gekneusd waren. Ik zou de eerste paar dagen er nog niet op mogen lopen. Dat werd naar mijn werk bellen om me ziek te melden, en meteen maar even met mijn ouders regelen dat zij de sleutels van mijn appartement terug moesten brengen.

Geert was meteen heel verzorgend. Hij haalde een kussentje, zodat ik fijn met mijn benen omhoog kon gaan zitten. Regelde wat boeken om te lezen, kookte en zorgde ervoor dat hij de volgende dag wat later naar het werk kon, omdat volgens de dokter ik nog veel last zou kunnen krijgen van spierpijn van de klap.

Geert nam me meteen al veel werk uit handen. Hij regelde het autoschadebedrijf, die mijn auto meteen diezelfde dag nog op zou halen bij het bedrijf waar het nu gestald stond, en sprak ermee af dat ze eerlijk zouden bekijken of de auto het nog wel waard was om te maken. Maar ik zelf had maar weinig hoop. Het autootje was al oud, en de kans dat hij total loss zou worden verklaard was erg groot.

Het duurde een week voordat ik weer zoetjes aan de slag ging. Ik had inmiddels fysiotherapie gekregen om mijn knie zoetjes aan weer wat sterker te gaan maken en ik ging al met sprongen vooruit. Al bleef mijn linkerknie nog steeds geel en groen van de kneuzing. Mijn rechter was al zodanig genezen dat ik alweer steeds beter kon bewegen en me al snel strompelend door het huis bewoog.

Ik had inmiddels ook mijn rechtsbijstandsverzekering ingeschakeld, die meteen in onderhandeling waren gegaan met de tegenpartij. Alles zou worden vergoed, maar ik moest wel uitvoerig bijhouden welke klachten ik had overgehouden aan het ongeluk. Hier zou ik dan een schadevergoeding voor kunnen krijgen.

Geert en ik hadden inmiddels wel besloten dat er geen auto meer kwam. Hij had een auto die hij nodig had om op zijn werk te komen, en mijn werk was prima op de fiets te bereiken. Als ik al wat verder weg moest kon ik makkelijk met de bus gaan, de verbindingen vanuit Uden waren goed. En verder dan Beek en Donk kwam ik toch niet meer. Bovendien had ik nogal angst gekregen om weer achter het stuur te stappen. Een paar rijlessen boden uitkomst, maar toen de rijinstructeur voorstelde om echt een nieuwe auto aan te gaan schaffen om mijn rijvaardigheid nog verder te verbeteren haakte ik af, met de smoes dat het allemaal al stukken beter ging. Echter werd mijn rijden er niet beter op en nam Geert regelmatig plaats achter de bestuurderskant omdat hij mij niet wilde laten rijden. Volgens zijn zeggen om angst van mijn kant te voorkomen, maar het was beter geweest als ik zelf meer achter het stuur zou zijn gaan zitten, maar op dat moment vond ik het alleen maar fijn dat hij ook dat van me over nam.