Oktober 2013

Oktober 2013

Om 3 uur was de sleuteloverdracht bij de woningstichting in Beek en Donk. Ik was al op tijd weggereden bij de supermarkt, zodat ik nog ruim de tijd had om me nog even om te kleden en de papieren te pakken. Ergens was het best nog een spannend moment, en eerlijk gezegd ook wel erg snel gegaan. Het was nooit mijn bedoeling geweest om mijn appartementje al zo snel weer vaarwel te zeggen, maar er wachtte me een nieuwe uitdaging die ik met beide handen had aangegrepen.

Mijn ouders hadden me voor gek verklaard, hoe kon ik nou al zo snel met die jongen gaan samenwonen, ik kende hem nauwelijks. Bovendien mijn moeder had er geen goed gevoel bij, wat ik wijde aan het feit dat ze zoveel uren in mijn appartementje hadden doorgebracht om het helemaal naar mijn zin te maken. Dat ik dat zo snel weer op kon geven daar snapte ze helemaal niets van.

Na vier kijkers was er nog steeds niemand die het appartementje over wilden nemen, omdat ze meeste afgeschrikt werden door de felle kleuren behang op de muren. De overhandiging van de sleutel was dan ook puur bedoelt voor mij, om alles definitief af te sluiten met de woningstichting.

Ik reed met mijn wagentje naar mijn nieuwe thuis. Een nieuwe toekomst tegemoet.

Plots een auto van rechts die ineens de weg oprijd. Ik ging volop de rem, maar kon niet meer voorkomen dat ze de voorkant van de auto volledig in de prak reed en ik keihard met mijn knieën tegen het dasboardkastje aanvloog.

Beduusd bleef ik zitten. De bestuurster uit de andere auto is inmiddels uitgestapt.

‘Sorry, sorry, ik had je niet gezien. Ik dacht… gaat het?’

‘Ik kwam met een door pijn vertrokken gezicht voorzichtig uit mijn auto, maar het lukte me niet om op mijn benen te gaan staan. De schrik zat er goed in. De mevrouw belt de politie, die wat later aangereden kwamen en onze auto’s van de weg af reden zodat het overige verkeer weer verder kon rijden. Ik belde totaal in de war Geert op. ‘Ik kom er zo snel mogelijk aan. Gaat het?’

De agenten hielpen ons met de schadeformulieren, de sleepdienst werd gebeld, en ik mocht achterin de politiewagen plaats nemen met al mijn boodschappen, waarna ze me netjes bij mijn nieuwe thuis afzetten. Mijn moeder was intussen al op de hoogte gebracht van alles, en ze had al contact gehad met de woningstichting over de sleutel. Gelukkig kon de afspraak verzet worden naar een later tijdstip, maar het was uiteindelijk mijn moeder die de sleutel ingeleverd had, mijn auto bleek total loss. Alles wat ik had was ik in een klap kwijt.