Maart 2003

Maart 2003

‘Meent je vriendin het serieus met Wilco?’ ‘Ik weet het niet eerlijk gezegd.’ We stonden aan de bar bij de Markies en keken beide naar de dansvloer waar Anke innig stond te schuifelen met Wilco. Toevallig hadden Anke en ik het er eerder op de avond nog over gehad. Ze vond de aandacht die ze van hem kreeg erg leuk, al was er ook nog een andere jongen die haar aandacht wel kon wegdragen waardoor ze eigenlijk niet zo goed kon kiezen. Nu had ze dus twee mannen die om aandacht vroegen, en het duidelijk niet zo fijn vonden dat er nog meer kapers op de kust waren. Al had je Anke nooit voor je alleen.

‘Hoezo?’ vroeg ik aan Geert. Hij nam nog een slok van zijn pilsje en keek me aan met zijn lichtblauwe ogen. We waren sinds onze eerste ontmoeting al enkele keren samen op stap geweest en vorige week zelfs naar de bioscoop gegaan. Hij bleek een groot liefhebber te zijn van films en had thuis een grote kast vol met dvd’s waarop het nieuwste films stonden. Hij kon urenlang vertellen over de acteurs en de scenes en het verveelde me nog geen moment om er naar te luisteren. Hij gaf me het gevoel de leukste vrouw op heel de wereld te zijn.

We hadden zelfs al gekust en het bed gedeeld. Hij was echter geen minnaar die zijn volledige aandacht bij zijn bedpartner kon houden, als hij klaar was was hij klaar en was al zijn aandacht meteen weg. Echter zag ik dat op dat moment totaal anders, zelfs toen hij halverwege het vrijen doodleuk de telefoon opnam tot 2 keer toe, vond ik het allemaal best. Ik was hopeloos verliefd.

‘Maar wat is er met die Wilco?’ vroeg ik, inmiddels nieuwsgierig geworden.

‘Hij is gokverslaafd. Met geld is hij absoluut niet te vertrouwen.’

‘Dat moet je wel eerlijk tegen Anke zeggen. Ze heeft het recht om dat te weten.’

Ergens was het wel vreemd dat hij dit over zijn beste vriend zei. Vooral ook omdat Wilco bijna dagelijks bij hem over de vloer kwam, met hem mee at, op zijn bank sliep, om de zoveel uur wel een keer aan de telefoon hing, waarop het soms bijna leek dat ze samen een relatie hadden. Geert kocht zelfs kleren voor hem, want die arme jongen had het toch zo moeilijk.

Later hoorde ik dat hij hem zelfs geld gaf om hem uit de problemen te houden. Iets wat er alleen maar voor zorgde dat Wilco weer een reden had om naar de gokhallen te gaan om zijn behoefte aan het gokken verder te bevredigen.

Maar toendertijd zag ik het enkel als een nobele daad om Anke te redden van een verkeerde beslissing. Ze nam het goed op, vond het fijn dat Geert zo eerlijk tegen haar was en haar op tijd gewaarschuwd had, waardoor hij meteen in achting steeg bij mijn vriendinnen. Ze waren blij voor me dat ik zo’n leuke jongen aan de haak had geslagen die er ook nog eens erg goed uit zag.

Een lot uit de loterij!