Boskant 2 een filmpje

Deze week een video,  van een wandeling die ik enkele weken geleden maakte. Ikan ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

Wandeling met verrassende wending

Zaterdag, einde van de middag. Na een dag poetsen en lui op de bank hangen samen met de kinderen, had ik ineens zin om erop uit te gaan. Mijn camera ging mee, de telelens erop met het idee nog een filmpje van een vlinder te gaan maken.

Na wat lichte aarzeling besloot mijn jongste ook mee te gaan.

'Waarom wil je altijd wandelen?'

Ja, waarom? Omdat wandelen zo heerlijk rustig is. Het fluiten van de vogels, het zoemen van de bijtjes die om de bloemetjes heen vliegen in de berm, het zachte ruisen van de bladeren.

Ik probeerde het allemaal te vangen met de camera. De speling van het licht wat door de bomen schijnt en de bladeren doorschijnend maakt, waardoor elke nerf duidelijk aftekent in het groen.

De gaatjes in de door zwarte torretjes aangetaste bladeren. De zaadjes van de beuken lagen hier en daar op de grond en kondigden het einde van de zomer aan. Alleen de temperatuur bracht je op andere gedachten. 

Mijn dochtertje raapte een eikeltje op van de grond en hield het als een schat omhoog, wat verderop een prachtige veer van een duif. Een wereld vol wonderen.

En eindelijk de vlinder. Op het koningskruid. Hij bleek moeilijk te vangen, maar met een beetje geduld lukte het me toch om hem zowel op de film als op de foto te krijgen.

We liepen verder over de weg toen ineens twee fietsers passeerden. Een oudere man en wat later een vrouw die dicht tegen de berm aanreed en ineens in het riet lag met haar fiets. 

Verdwaasd bleef ik staan. 'Help' riep ze enigzins lacherig. 

De man gooide zijn fiets in de berm, en liep gehaast richting de vrouw, probeerde haar onder de fiets uit te trekken, tevergeefs. 

'Ik heb niets, ik kan alleen de fiets niet overeind krijgen.'

De man begon aan de fiets te trekken, een wirwar van benen, band en stuur. Ze probeerde haar benen onder de stang uit te trekken en met wat hulp van mij lukte het uiteindelijk om weer overeind te komen en de fiets op de standaard te zetten. 

Mevrouw stond een beetje geschrokken rond te kijken, klopte haar broek af en bekeek haar benen die ongeschonden uit de strijd waren gekomen. 

'Ik wilde weten of er een sloot achter het riet lag en het volgende moment lag ik er zelf in. Stom van me! Ik heb echter wel goed de belangstelling naar me toe getrokken!' ze glimlachte, bedankte ons vriendelijk, stapte op de fiets en reed weer verder.

'Ik was ook helemaal niet op aan letten,' vertelde de wat oudere man wat later aan mij, terwijl de vrouw al de straat uit fietste. 'Ik was benieuwd wat je aan  het fotograferen was. Ik dacht dat er een reiger bij de sloot zat.' 'Nee, geen reiger. Ik probeerde een vlinder op de foto te zetten.' 

'Welke lens gebruik je daarvoor?' Hij bestudeerde mijn lens. '200 mm,' 

'Nee, een 300 mm lens, bij vlinders is het niet zo handig om een macro-lens te gebruiken en er heel dichtbij te gaan zitten. Meestal vliegen ze dan weg.' 

'Mama, ken jij die man?'

'Nee, ik ken hem niet.'

'Ik ben zelf een fotograaf en ben enorm geïnteresseerd als ik andere mensen bezig zie met een camera. Veel succes nog!' wenste hij me nog toe, terwijl hij weer op zijn fiets stapte en zijn tocht vervolgde. 

We liepen verder, totdat D's auto naast ons stopte, onze meid meenam, waarna ik het laatste stukje van de weg terug liep naar huis. Het was etenstijd.

Uit eten, een reportage

Dinsdagavond 30 augustus, inmiddels enkel nog een mooie herinnering, gingen we met een groepje dames uit eten bij het Zusje. Na jarenlang samen in een team te hebben gewerkt, is het team inmiddels uit elkaar gevallen. Twee hebben er totaal ander werk gevonden, een werkt nog in het filiaal en ik ben ook al weer enige tijd op een andere werkplek te vinden. 

Toch hebben we al weer enkele jaren het idee opgevat om gezellig met elkaar uit eten te gaan.

Deze avond gingen we uit eten bij het Zusje in Uden.

Het was voor het eerst dat ik mijn fototoestel meegenomen had, met de bedoeling een sfeervolle reportage te maken van de avond. En bij sfeer hoort ook de aankleding van het terras. De vogelhuisjes die tegen de boom waren gespijkerd waar ons tafeltje onder stond. 

Het tafeltje zat vol kleine plakvliegjes, waardoor onze handen vast kleefden en we aan de ober een doekje vroegen. 

'We doen de tafels meerdere keren per avond af, het probleem ligt bij de bomen, die scheidden een of andere vloeistof af.' 'Het zijn niet de bomen het zijn de beestjes die op de bladeren leven, die scheidden dat plakgoedje af. Kun je inderdaad weinig aan veranderen, hoogstens parasols boven de tafels plaatsen.' Ik had bijna te doen met de ober, vooral toen hij tot wel 5 keer toe bleef herhalen dat ze de tafels echt heel vaak af doen. Ik zag het helemaal voor me.

Om het leed een beetje te verzachten kregen we allemaal een placemat, waar tevens ons keuzemenu op geprint stond. Het beloofde een tapasavond te worden.

Onder het genot van de heerlijke hapjes en drankjes en vele glazen water, praatten we elkaar bij over de kinderen. Onze trotse oma liet foto's zien van haar 5 maanden oude kleindochter, en de moeders vertelden over de studies van hun kinderen. 

'Heb je al foto's gemaakt van de gerechten? Ik wil wel foto's van de gerechten die we op tafel hebben gehad. Niet alleen maar lege schaaltjes,' zei Angelique toen ik net de lens op de stapel lege aardewerk richtte.

Ze had natuurlijk wel een punt. 

Het werd later, de hapjes verschenen in tweetallen op tafel.

'Het gaat wel erg langzaam vandaag, ik heb honger!'

'Nee, ik zit al bijna vol, maar het is allemaal zo lekker!'

'Zullen we een wijntje bestellen?'

'Is goed, als jij meedoet, bestel ik er ook wel eentje.'

'Helaas, ik moet rijden, dus ik doe niet mee.'

'Nee, voor mij ook niet. Ik drink bijna nooit meer.'

'Proost dan maar!'

'Wacht, nu een foto maken.'

Klik, volle borden!

Tegen half 10 was het schemerig en werd het langzaam aan wel erg donker op ons tafeltje.

Met lichtjes op de mobiel werden de kaartjes ingevuld, waarop de gerechtjes stonden die we konden bestellen.  

Naast ons aan het tafeltje was het stelletje opgestaan om naar huis te gaan. 

Liesbeth stond snel op om ons inmiddels gedoofde kaarsje om te wisselen met hun kaarsje. 

Heerlijk sfeertje.

Natuurlijk kon een groepsfoto ook niet ontbreken. We vroegen de serveerster die de tafel kwam leegruimen of ze dat voor ons wilde doen.

Ze pakte de camera van ons over. 

'Oei, die is zwaar. Even kijken hoe deze werkt. Moet ik op het schermpje kijken? Oh nee, door het zoekertje, en dan dit knopje? Dat is een wieltje, oh wacht ik heb hem. Hij is jammergenoeg niet helemaal goed gelukt.' 

'Kom ik zal je een beetje helpen. Je moet een beetje meer omlaag richten met de camera.'

'Oh, zo.' Ze nam de camera weer van me over en probeerde het nog een keer. Het was nog niet helemaal geweldig, maar toch een aardig resultaat voor iemand die dat bijna nooit doet.

Ik heb nog een boek verkocht, waarna zelfs de serveerster nog vol belangstelling de achterkant begon te lezen en meteen geïnteresseerd was. 

Voor herhaling vatbaar.

Fietstocht door het Groene woudt

Heerlijk weer voor een fietstochtje. Niet te heet maar gewoon een fijne temperatuur al had er wat minder wind mogen staan voor mij. Ik zette er meteen flink de trappers in. Al zal het vast niet snel zijn gegaan, aangezien ik om de paar kilometer weer stil stond om de mooie plekjes op de film of de foto vast te leggen. 

Een van de eerste mooie plekjes vond ik in het Vernhout, waar Hoeve 'Den Ouden Boomgaard' stond. Een prachtige boerderij waar in vroeger dagen klompen werden gemaakt. De streek kenmerkt zich ook door de vele populierenbomen die speciaal voor dit doel aangeplant zijn vanwege hun snelle groei.

Het was niet de enige oude boerderij die we tegen kwamen op de route. Ik heb ze niet allemaal vastgelegd anders had ik beter kunnen wandelen, maar deze was ook erg de moeite waard. Het is een van de oudste boerderijen uit de streek, die, zo las ik enkele jaren geleden in een plaatselijk krantje, zelfs nog vele authentieke details kent.

Onderweg kwamen er ook heel veel tafeltjes op mijn pad waar verschillende waar op aangeboden werden als peren, appels, pompoenen, aardappels en zelfs kleine klompjes. Kleine schattige klompjes die verkochten per 10, voor een euro! Geen geld natuurlijk.

In Nijnsel maakte ik nog even een stop bij de Antonius van Paduakerk waar ik in mijn vorig blog al over schreef. Kerken hebben altijd iets magisch, en vele zijn rijksmonumenten die al vele tientallen jaren in het landschap staan. 

Verder fietsen naar de prachtige weide aan de Dommel, die in grote ronde pakken op het land lagen.

Naar de Dommel een van de weinige nog meanderende rivieren in Nederland die nog voor het grootste gedeelte zijn natuurlijke weg vindt door het landschap.

Op de brug trof ik een ouder echtpaar, dat voorover gebogen over de brug hing, turend naar het stromende water. 

'Ik mag me natuurlijk nergens mee bemoeien, maar als ik een tip mag geven, dan zou ik een foto maken van de mooie bloemen daar!' zei de man die naar een plek iets verderop wees. 'En dat hekje, dat ik ook een mooi plaatje als je dat op de foto zet.' 

'Wij wachten op onze kleinkinderen. Ze zouden vandaag voorbij komen met de boot.' 'Met een kano?' 'Ja, er komen meerdere boten voorbij, maar geen idee hoelaat ze hier zullen zijn.'

'Veel plezier met kijken.'

Mocht je nog ooit een leuke plek zoeken om op vakantie te gaan, dan is dit gebied zeker een aanrader als je houd van dit prachtige landschap. In de buurt is veel gelegenheid voor een overnachting, er zijn campings en B&B's in overvloed te vinden.

Met al dat moois om je heen kom je alleen niet zo snel vooruit.

Mijn fietstocht eindigde bij de rioolzuiveringscentrale.