Maiscross

Zondagmiddag togen we met zijn vieren richting Boekel waar de maiscross werd gehouden. Vele enthousiaste motorcrossers namen het tegen elkaar op in verschillende klassen. En er was duidelijk verschil in behendigheid en snelheid tussen de profs en de amateurs, waar sommige zelfs de race op hun gemakkie uit leken te rijden.

Kermis Boskant

Kermis in Boskant ligt alweer enkele weken achter ons, maar toch plaats ik de foto's nog even.

Kijkje in mijn artjournal

De schoolfotograaf

Vandaag kwam de schoolfotograaf op school. Om er voor te zorgen dat zoonlief er nog een beetje netjes op zou staan, gisteren al de kleren klaargelegd, en na veel discussie besloten om een groen shirtje met korte mouwen aan te doen. 's Morgens nog vergeefs geprobeerd om zijn springerige net iets te lange haar in model te kammen, wat niet lukte. Waarna hij eigenlijk gewoon als anders naar school ging, haren in de war, maar wel heel enthousiast.
Op de schoolplein gewacht op de zoemer. De kinderen moesten in de rij gaan staan tegen de muur, gingen toen een voor een naar binnen om vervolgens weer naar buiten te komen, opnieuw in een rij tegen de muur.
De bakjes fruit werden opgehaald, en de kinderen verzocht netjes te blijven wachten, want eerst moesten al de juffen en meesters van de school op de foto. Nicky rende ondertussen vrolijk rond over het speelterrein waar de hele groep op de foto werd gezet. Ze rende nog net niet in beeld, maar het scheelde niet veel of ze had tot de achtergrond behoord. Na haar van het piratenschip afgeplukt te hebben, waar net de eerste klas zich opmaakte voor een groepsfoto, haar onder luid protest mee genomen naar huis.
Rond twaalf uur Tom weer opgehaald. We maakten nog een extra entree toen papa met de kraan voorbij kwam rijden, waar Tom het laatste stukje in mocht zitten, we waren nog 2 minuten lopen van huis af, maar het hele proces van optillen, zijn plaats zoeken, starten en aanrijden, was genoeg om gezien te worden door enkele van de school. Hij vond het prachtig en schreeuwde nog naar Tobi dat hij in een echte kraan naar huis was gereden! 'Zat je echt in die graafmachine?' 'Het is een kraan!'
Thuis moest hij natuurlijk ook nog even verslag doen van de fotograaf op school. 'En toen moest ik eerst op het schip gaan staan, en toen alleen. En toen mocht ik gaan liggen, en moest ik mijn benen omhoog doen, en mijn hoofd een beetje zo, en omhoog kijken. En toen wassie klaar. En daarna mocht ik even spelen!'
's Avonds tijdens het eten gaf hij nog een echte demonstratie op de grond. Het was een hele ervaring voor ons manneke. Nu al benieuwd naar de foto's!

Kijkje in mijn artjournal

Een kijkje in mijn artjournal

Kermis Beek en Donk

 

Historische Colonne Operation Market Garden

Klapband

Een collega van mij vertelde gisteren een mooi verhaal tijdens het werk. Ik kon het niet laten om het hier op te tekenen.
Ze stond bij de snijmachine, stuk vlees op het mes, plakjes vlees te snijden en op het schaaltje te leggen.
'Wat mij nou weer overkomen is. Ik liet afgelopen week mijn hond uit, zag ik een hele grote groep fietsers staan. Een van hen had een lekke band, de rest besloot al snel hun tocht weer te hervatten. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een vrouw was, een heel tenger vrouwtje, die een elektrische fiets bij had.
Ze vroeg me hoe ze te voet naar Uden kon wandelen. Ik zei, dat is nogal een eind lopen vanaf Volkel. Bovendien had ze ook nog een elektrische fiets aan de hand en ze leek me ook niet meer de jongste. Ze bleek al 77 jaar te zijn. Ze waren een fietstochtje aan het maken met de KBO, toen ineens haar band klapte. Ze zei dat ze toen min of meer hadden afgesproken dat de rest van de groep de weg zou vervolgen en zij zou wel naar huis gaan lopen.
Ik bood haar aan om haar naar huis te brengen en vroeg of iemand haar fiets dan op kon komen halen.
Helaas kenden ze niemand die haar op kon komen halen. Haar kinderen woonden te ver weg, haar buurvrouw was onlangs overleden, dus moesten we een andere oplossingen bedenken.
Samen met de vrouw naar mijn huis gelopen, en gekeken hoe we de band konden gaan maken. Misschien dat Ad kon helpen. Helaas bleek de band gevuld met een blauwe substantie waardoor dat niet ging lukken. We besloten een fietsenmaker op te gaan zoeken. Die wilde wel helpen, maar dat kostte wel geld, en dat had ze niet bij zich. Bovendien ging het een klein half uurtje duren. Prima, hadden we mooi even de tijd om op en neer naar Uden te rijden om wat geld te halen bij haar thuis.
Ze vertrouwde me echt volkomen, er was echt geen enkel moment van twijfel van haar kant, en dat vond ik best bijzonder. Ze vertelde me dat ze me herkende, iets wat ik eerst niet goed kon geloven, pas toen ze vertelde waar ze woonde en waar ze altijd haar boodschappen had gedaan, begon me een lichtje te branden. Ze liet me zelfs toe in haar huis, terwijl ze zelf haar geld uit de kast haalde. Geld dat keurig uit gesorteerd in een trommeltje zat.
Ik heb haar weer terug gebracht naar de fietsenmaker waar ze haar fiets kon ophalen waar er wat later weer mee naar huis reed. Een prachtige heldendaad! Toch?' vertelde ze. Ze pakte het stuk vlees van het mes en pakte het in om het in de koeling te leggen. 'Inderdaad een mooie daad! Dan gaat ze dat vast vertellen op je vorige werk.' 'Dat denk ik wel, ach het is een mooi verhaal.'

Rijsingen Royaal

Voor het eerste jaar organiseerde het buurtschap Rijsingen het evenement Rijsingen Royaal. Al weken was er door vele enthousiaste vrijwilligers keihard naar toegewerkt om het evenement tot een groot succes te maken. Voor de bezoekers was er dan ook volop vertier aanwezig. Bij het betreden van de Ollandseweg werd je ontvangen door het ontvangstcomité D.A.T. theater die je als een echte beroemdheid binnen haalden op de rode loper. Deze werd zelfs nog even gestofzuigd vlak voordat je er een voet op kon zetten. 

Toen ze mij aan zagen komen waren ze in eerste instantie vrij enthousiast. 'Maar ze is geen filmster.' 'Onee, nee het is de pers.' 'Ojee, de pers, ja maar die hoort er ook bij natuurlijk.' 'Ja, die moeten we ook binnen laten, komt u ook maar over de rode loper.' 'Lust u ook nog een aperitiefje?' 'Heb persoonlijk liever filmsterren hoor.' 'Ja, liever een filmster.' mompelde ze nog even verder. Waarna ik officieel mijn intrede op de boulevard had gedaan. De reis kon beginnen.

Al bij het aanrijden was het me enorme gevaarte aan een hijskraan opgevallen, waarmee mensen hoog in de lucht konden genieten van een diner. Het leverde veel bekijks op.

Via bruggetjes ging je over de sloot naar verschillende kleine tentjes waar diversen activiteiten stonden opgesteld. Zo toonden ook veel verenigingen hun sport en spel aan de bezoekers.

Voor kinderen was er volop vertier. Ze konden zich bijvoorbeeld in een sumopak laten hijsen, voor een onvervalst potje worstelen.

Op de boulevard kwam je verschillende theatergezelschappen tegen, zoals de dansende bakker, die met zijn mobiele bakkerskar regelmatig vrolijke muziek tevoorschijn toverde om het toegestroomde publiek aan het dansen te krijgen.

Voor iedereen die na het zien van de hijskraan zin had gekregen het wat hogerop te zoeken, was er de mogelijkheid tot dineren in de lucht.

De liefhebbers van oude oldtimers kwamen ook aan hun trekken.

Voor de dorstige onder ons was er een zonnig terras vlakbij een appelboomgaard.

Wat verderop stonden een hele rij kraampjes op gesteld waar verschillende kunstenaars hun werk vertoonde aan het publiek. Men kon meteen meekijken naar hoe het lege canvasdoek al schilderend tot leven kwam.

De accordeonist van Mont Matre poseerde bij een van de standjes, vrolijk een deuntje ten gehoren brengend voor het aanwezige publiek.

Ook voor de kinderen was er volop vertier, zo kon je je laten schminken in spiderman of boef.

Helaas moest het toegestroomde publiek in de ochtend nog geregeld schuilen voor de buien die overtrokken.

Op het terrein waren nog veel meer activiteiten te bezichtigen. Zo kon je voetballen, handboogschieten, boerengolfen, Jeu de Boules, door een microscoop kijken bij de natuurwacht, naar het poppentheater en de scouting. En dat was nog maar een kleine greep uit het grote aanbod. Een prachtig evenement, hopelijk niet voor het laatst.

Meer foto's op Evenementenfotografie Brabant

Eerste dag naar school

Vandaag was het de eerste dag na de grote vakantie, de eerste echte schooldag voor Tom. Vandaag ging hij voor het eerst naar groep 1.
Papa begon zelfs een uurtje later, dus liepen we met zijn viertjes richting school. Na eerst nog wat op de speelplaats gewacht te hebben tot de eerste zoemer afging, mochten de kinderen in een rij gaan staan bij de deur, waarna ze allemaal geteld werden. Tom vond het maar wat spannend. Hij ging nog wat twijfelend in de rij staan, afwachtend, met zijn rugzak in zijn handen, tot de juffrouw het seintje gaf dat ze allemaal naar binnen mochten gaan. 'En jullie mogen ook wel even mee naar binnen, als jullie willen!' gebaarde ze naar de ouders die op een rijtje voor de school stonden.
Een voor een gingen we allemaal naar binnen.
Het was nog even een beetje wennen, andere kapstokhaakjes, twee manden met fruit, waarvan een voor groep 1 en waar laat je je gymschoenen. We brachten hem tot aan zijn tafeltje, zijn naam stond op een sticker voor hem. Zijn plekje voor het komende jaar.
We liepen weer naar huis, ik vol spanning over hoe hij het zou maken op school.
Om 12 uur hem samen met zijn zusje weer op gaan halen. Hij zat vol verhalen! Had het leuk gehad, gespeeld en wel 10 keer van de glijbaan afgegaan! 's Middags had hij met het keukentje gespeeld en zelfs logees gehad.
Terwijl de kindjes nog even op de speelplaats zichzelf vermaakte, ging ik toch nog even naar de juffrouw, die vertelde dat hij erg enthousiast was en dat hij soms even de weg kwijt was bij het zoeken van de wc.
En moeders, die had eindelijk tijd om in alle rust het huis te poetsen, fijn met de jongste te gaan fietsen, maar vooral veel op de klok te kijken, we moeten vooral nog heel erg wennen.

Pinguins

 

Crossmotors en vliegtuigen

'Zullen we naar de crossmotors gaan kijken?' vroeg Dirk op een woensdag middag aan onze Tom. 'Jaa! Gaan we dan nou al papa?' Ons kleine manneke stond meteen enthousiast te trappelen van plezier. Crossmotors kijken in het echt leek hem helemaal het einde. Hij kende het motorrijden al van de filmpjes die papa ooit liet zien op zijn telefoon, waarbij de motoren grote sprongen maakten op een crossparcours. Maar om het echte werk te gaan bekijken, dat was natuurlijk nog veel spannender.
Omdat ook onze Nicky graag mee wilde, zaten we al weldra in de auto op weg naar het crossterrein.

Het was er al aardig druk. Veel motoren reden al door het rulle zand, en over de bulten waar sommige voorzichtig en andere met grote sprongen overheen gingen.
We stonden er nog maar een klein half uurtje toen onze Tom de kartbaan aan de andere kant van het terrein in de gaten had gekregen. 'Papa, gaan wij dadelijk naar de kleine autootjes?'
'Nog even hier kijken en dan gaan we straks ook nog even bij de karts kijken.' Tom knikte en richtte zijn aandacht weer even op de motoren die vol geraas voorbij kwamen gereden.
'Dit is veel intensiever dan offroad rijden, wat ik normaal doe,' begon Dirk. 'Deze crossers rijden continue in los zand, en bult op en af, dus er is veel kracht en behendigheid voor nodig om de motor onder die omstandigheden onder controle te houden. Na een uur training hebben die het meestal wel weer gehad.'

'Papa, gaan we nu.'
We staken het parkeerterrein over wat tussen het crossterrein en de kartbaan in lag, liepen naar de trap die ons naar de tribune leidde, die uitzicht bood over de kartbaan. Eenmaal boven zagen we de karts over het terrein rijden. Het waren duidelijk mensen die de karts nog niet helemaal onder controle hadden en de karretjes voor eventjes hadden gehuurd. De een ging wat harder dan de ander, maar toen wat later de profs met hun eigen karts zich klaarmaakten om de baan op te komen, zag je al meteen het verschil.

'Papa, ik wil ook in zo'n klein autootje.' Dirk glimlachte en keek naar Tom. 'Nee, Tom dat kan niet, daar ben jij nog te klein voor.' 'Maar kleine autootjes zijn voor kleine mensjes, dus daar kan ik ook in rijden.' 'Nee, deze zijn voor grote mensen, daar moet je nog heel wat ouder voor zijn voordat je daar in mag rijden.' 'Ik wil in zo'n klein autootje!' probeerde hij nogmaals. Hij werd zelfs boos, toen Dirk voor de zoveelste keer uit probeerde te leggen, dat hij toch echt te klein was.

Nicky had ik inmiddels mee terug genomen naar de auto, waar wat later ook Tom en papa aankwamen, Tom nog duidelijk niet voor reden vatbaar, al begreep hij inmiddels wel dat rijden in zo'n klein autootje er niet meer in zou zitten.
We reden verder naar de spottersbaan bij Eindhoven Airport.

Aan het hek hingen nog de bloemen en een spandoek om de slachtoffers van de vliegtuigramp van enkele weken geleden te herdenken. De vele verdorde bloemen, brachten even weer alles terug.
We keken naar de vliegtuigen die laag over onze hoofden heen vlogen alvorens te landen op de landingsbaan.
Vanaf een bankje hadden we mooi uitzicht op het vliegveld, de kinderen vonden het prachtig.
Naast ons zat een oude dame die vertelde dat ze bijna wekelijks wel een aantal keren hier te vinden was om naar de vliegtuigen te kijken die vertrokken of aankwamen.
'Vorige week was ik hier ook heen gefietst toen die vliegtuigen aankwamen met de slachtoffers. Je werd meteen tegengehouden, en kon helemaal niets zien vanaf hier. Ik heb nog geprobeerd dichterbij te komen, maar ben uiteindelijk maar om gedraaid om het thuis voor de televisie te bekijken.'

Op de startbaan was inmiddels het vliegtuig van Royal Australian Airforce verschenen, een van de vliegtuigen die de kisten met slachtoffers in Eindhoven had afgeleverd. De kleine chartervliegtuigen die er naast verschenen vielen erbij in het niet. We zagen hem taxiën over de baan en vertrekken.
Ons verwonderend over de techniek die er voor zorgt dat zo'n groot vliegtuig in de lucht kan blijven.
Toen we wat later naar huis reden waren de kinderen nog steeds onder de indruk van deze bijzondere dag. Al vond Tom het nog steeds jammer dat hij niet in de kleine autootjes had gemogen.